Hangisi daha kötü hiç bilmiyorum. Yani okula gittiğinde çok sevdiğin bir arkadaşının annesinin öldüğünü duymak mı yoksa o ağlarken senin onun çaresizliğini,acısını görüp bir şey yapamaman mı? Üzülme diyemiyorsun,ben yanındayım diyemiyorsun. Biliyorsun çünkü ne dersen de onun acısı geçmeyecek. Sanırım bu da bugün benim en büyük çaresizliğim oldu.
Evin her yanında ölüm sessizliği iliklerime işledi. Herkesin bir köşede ağlaması,anlamlı bakışmalar,ağlamaktan kızarmış gözler... Ben biliyorum ki oradaki herkes bu benim başıma gelse ne hissederdim diye düşündü. Arkadaşımın buna nasıl dayandığını merak etti. Tüm bu kargaşadan sonra ne yapacağını düşündü.
Ve hayat; kendisine dair planlar yaparken başınıza gelenlerdir aslında aynı ölüm gibi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder